Honger naar liefde

Wat? Dat ga je toch niet menen! Dat is wat ik dacht toen ik het bericht voor de eerste keer las. Brussel wordt een “toeristische attractie” rijker door de liefdeskamer voor daklozen, een plek die hen de mogelijkheid zal bieden om de liefde met elkaar te bedrijven. Waar gaat het toch heen met de wereld. Het project, dat door stichting VZW Corvia is voorgelegd, heeft zichzelf ten doel gesteld om daklozen dat kleine beetje privacy te gunnen en de gelegenheid tot intimiteit te bieden. De projecten van VZW Corvia zijn voornamelijk gebaseerd op innerlijke schoonheid, het aanwakkeren van maatschappelijke onderwerpen, mensen de kans geven om te integreren in de maatschappij en het gevecht voor humaniteit. Het project valt precies in het straatje, maar is niet iets waar we dagelijks mee bezig zijn. Zo is er wel meer niet alledaags aan hun projecten. Deze zogenaamde Love Room is namelijk door niemand minder dan Miss Dakloos zelf geopperd. Het zit namelijk zo. Eerder al kwam de stichting in de schijnwerpers te staan door een andere opmerkelijke actie. In 2009 organiseerden initiatiefneemster Mathilde Pelser, tevens oprichtster van de VZW Corvia,  en dochter Alina de Miss en Mister Dakloos verkiezing. De prijs: een jaar lang gratis wonen. Voor de meesten zou dat betekenen dat ze hun leven weer konden opbouwen, ofwel hun oude leven weer terug konden krijgen, maar toch lag daar niet de doorslaggevende factor om deel te nemen. Eén voorwaarde was dat alle deelnemers in een opvangtehuis werden ondergebracht. Zo een tijdelijke oplossing betekende eigenlijk al dat ze gewonnen hadden. Het idee dat ik ook van daklozen had; een dak boven je hoofd. Naar mijn weten ligt hun grootste en dagelijks terugkerende zorg toch echt bij een schuilplaats en eten om te kunnen overleven. Heb jij er wel eens bij stilgestaan dat de zorgen en behoeften van daklozen verder reiken dan alleen een dak boven het hoofd, eten en kleding? Ik dus niet. Nooit heb ik er bij stilgestaan dat ook daklozen seksueel actief zijn.

Noem het naïviteit, maar het straatbeeld bestaat voor mij voornamelijk uit onverzorgde mensen. Graaiend in een prullenbak, bedelend voor de deur van de Mc  Donalds of slapend op een bankje in het park. Een verdrietig beeld. Maar blijkbaar is mijn visie niet helemaal op de waarheid gebaseerd. Ik zou ook zomaar twee zwervers tussen de lege dozen en vuilniszakken of ergens in een verlaten steeg, al wippend, tegen kunnen komen. Ik moet er niet aan denken, maar nou zou het me op dat moment niet uitmaken of het zwervers of een tienerstel is die het avontuur opzoeken. Om allebei de situaties sta ik niet echt te springen. Gek genoeg, zo zie je maar wat de maatschappij je allemaal wijs kan maken, vind ik het vanzelfsprekender om een wippend jeugdig stelletje tegen te komen dan een dakloos stel. Ik sla mezelf erom voor m’n kop, want als ik er nu over nadenk zou het juist andersom moeten zijn. Het zou logischer moeten zijn om daklozen buiten seks te zien hebben dan een dak hebbend koppel. Het bewijst maar weer dat men altijd op zoek is naar het onbereikbare. Een bed, bank, keukentafel of aanrecht wordt zo saai. Degenen met een dak boven hun hoofd zijn daarom altijd wel op zoek naar een plekje buitenshuis om hun seksleven wat op te leuken. Voor de daklozen ligt dat precies andersom. Voor hen is het steegje, ergens in de bosjes, onder een brug of tussen een paar vuilniszakken het toppunt van saaiheid. In Brussel is het onbereikbare mogelijk gemaakt en kost het ze binnenkort slechts een zwart ritje naar het gebouw in de Joseph Wautersstraat in Schaarbeek.

Het bericht dat eind mei 2013 op alle nieuwswebsites opsprong heeft veel commotie rondom het onderwerp veroorzaakt. De sites werden bedolven onder extreem uiteenlopende reacties. Want, zo een zogenaamde Love Room, wat moet men zich daar bij voorstellen. Het gegeven is dat je een room voor aan aantal uur kan reserveren, maar staan daar dan daklozen in de rij te wachten totdat de daad is verricht? Zijn er meerdere kamers beschikbaar? Is dat enigszins hygiënisch? Of wie maakt dat schoon? Hebben ze de mogelijkheid om te douchen? Ervoor en erna? En hoe check je of de stelletjes daadwerkelijk dakloos zijn? Het blijft allemaal één groot, redelijk humoristisch, mysterie. Zeker door de vele reacties over dat van dakloze seks vanzelf dakloze baby’s komen. Een probleem dat simpel op te lossen moet zijn door gratis condooms uit te delen. Nou kan dat wat mij betreft sowieso geen kwaad. Zoals inmiddels wel duidelijk is zijn daklozen hoe dan ook seksueel actief. Of ze het nou doen in een daarvoor bestemde Love Room of in een kraakpand. Dakloze baby’s zijn niet te voorkomen tenzij het gebruik van condooms wordt gestimuleerd. De rest van de vragen die ik net afvuurde, ook daar zijn waarschijnlijk kantenklare antwoorden voor. Dat mag het probleem niet zijn. De echte vraag moet luiden: Wat is de toegevoegde waarde van een liefdeskamer voor daklozen?

Als ik weer inhaak bij het feit dat wij, de mensheid in het algemeen, altijd op zoek zijn naar het onbereikbare, dan valt daar nog wel wat over te zeggen. Het zijn namelijk niet alleen de daklozen die tegemoet worden gekomen. Vanaf september 2008 is het voor volwassenen toegestaan om seks te hebben in het Vondelpark in Amsterdam. De enige regels zijn: Ruim de troep achter je kont op, blijf uit de buurt van de kinderspeelplaats en beperk het tot de avonduren en ’s nachts. En zo zullen er wel meer plekjes buitenshuis zijn waar het is toegestaan om seks te hebben. Opeens klinkt een liefdeskamer voor daklozen niet meer zo gek. Want, waarom wij wel en zij niet? De uitspraak ‘honger naar liefde’ bestaat niet zomaar. Dit gevoel kennen we allemaal. Als we de uitspraak omdraaien en iets aanpassen, dan denk ik dat iedereen het met mij eens is dat er niet alleen honger is naar liefde, maar dat liefde de honger ook verzacht. Twee uitspraken die, als je ze combineert, daklozen nog wel eens op de been zouden kunnen houden. Puur en alleen door hun honger naar liefde te aanvaarden en zo de liefde hun honger te laten verzachten.