Moeder

Dit huis is niet meer wat het geweest is. Het is duidelijk veranderd, maar het wil nog niet doordringen. De vier muren, zo sterk als een ribbenkast. Omvergehaald door een ontembaar monster. Van het ene op het andere moment. Niet te bevatten.

Niet alleen de ribbenkast, maar ook het hart is aangetast. Alles is opeens anders. De sfeer als een warme deken die je nergens meer kan vinden. De meubels als de huid van een kinderhand die is opgegroeid en nooit meer hetzelfde zal voelen. De voordeur altijd zo uitnodigend, maar het vraagt mij niets meer. Nooit meer.

Het is stil. Totdat de overgebleven muren de kracht terugvinden om de ballast van vier muren aan te kunnen. Dan pas kan het huis weer worden opgebouwd tot een levendige omgeving. Steen voor steen. Het zal alleen nooit meer hetzelfde zijn. Het is het huis dat ik altijd had, dat nooit meer zal zijn.

Ter nagedachtenis van Sonja van Maarsen. Lieve Gi, mijn gedachten zijn bij jou!