De eerste kus

[Anne staat in haar eentje in haar slaapkamer en kijkt in de spiegel waar zij een foto van Peter naast zich vasthoudt]

De heer Peter en Anne van Pels, past dat wel? Hmmm niet verkeerd. [Glimlacht] Wij zouden best een knap stel kunnen zijn, vind je ook niet Peter?

[Het blijft een paar seconden stil. Anne’s glimlach verandert in een serieuze blik]

Nee Anne natuurlijk niet. Doe toch normaal. Het was maar een kus, toch? Of niet? Ik weet het allemaal niet meer hoor. Je vond die jongen een tamelijke saaie en verlegen slungel, van wiens gezelschap niet veel te verwachten was. Toch? En nu, nu ben je een gezamenlijke toekomst aan het plannen? [hoofdschuddend] De heer Peter en Anne van Pels, houd toch op! Je kan geen gevoelens voor Peter hebben. Het komt gewoon door de omstandigheden. Dat moet wel. Ik weet zeker dat ik nooit verliefd op hem zou zijn geworden als ik niet in deze situatie had gezeten. Al anderhalf jaar houd ik het met hem vol. Anderhalf jaar! Geen dag langer als het aan mij zou liggen. En toch zijn mijn rupsen ontpopt tot vlinders. Hoe is dat zo opeens gekomen? Je vind hem niet leuk, Je vind hem niet leuk.

Maar…hij is wel de enige hier die hier naar mij luistert. Papa deelt helemaal niets meer met mij. Vroeger vertelde hij mij altijd alles. Waarom verteld hij mij niets meer? Hoe kan ik hem nog vertrouwen, als hij mij niet in vertrouwen neemt? Nee! met papa kan ik hier niet over praten. Mama misschien? Nee! met mama al helemaal niet. Zij zou het totaal verkeerd opvatten en samen met zijn moeder onze beschamende daad bespreken. Het hele huis zou het te weten komen en Peter zou nooit meer tegen mij praten of naar mij luisteren. Dat zou ik verschrikkelijk vinden. Margot dan? Ja, ik vertel het Margot. O, maar wacht. Nee, Margot mag het niet te weten komen. Ze zou verschrikkelijk jaloers zijn. [zucht] Dan blijft er maar één iemand over.

Niet waar! Je hoeft het aan niemand te vertellen. Die kus maakt me helemaal niets uit. Niets! Ik had gehoopt dat het nooit was gebeurd. Dan was ik hier namelijk nooit geweest. Dan had ik Peter maar niet ontmoet. Waarom kan ik hier niet vandaan rennen. Gewoon wegrennen. Dan kan ik tenminste zelf beslissen hoe ik mijn leven wil leven. Dan kan ik tenminste mijn eigen dromen achterna. Dan beslis ik zelf wel met wie ik omga en op wie ik verliefd word. Ik zou teruggaan naar mijn vriendinnen. [Zucht] Mijn lieve vriendinnen. Hoe zal het met hun gaan? Zullen zij ook al verliefd zijn op de jongen waarmee ze de woonkamer moeten delen?

[Er klinken schoten. Anne gaat op de grond zitten en luistert met haar oor tegen de muur aan naar wat er buiten gebeurt. Het maakt haar verdrietig]

Het heeft allemaal geen zin. Gewoon wegrennen is geen optie. Ik zou het geen seconde zonder papa, mama en Margot uithouden. Eén voet buiten deze deuren en mijn leven is over. Nog even volhouden Anne, dat kan je. Heel veel langer kan het toch niet duren? Toch? Misschien worden we morgen of overmorgen wel bevrijd en hoef ik Peter nooit meer te zien…

[Er klinkt geschreeuw vanuit de woonkamer]