Getekend voor het leven

Mijn lichaam, mijn prachtige lichaam. Perfect van begin tot eind. Al jaren onveranderd. Precies zoals hij mij geschetst had. Mijn lederhuid strak, mijn bovenbenen voluptueuze strepen en mijn haar inktzwart. Hij heeft mij tot leven gebracht en sindsdien wijk ik niet van zijn zijde. Ik ben zijn versiersel, maar toch had ik anders in het leven willen staan, zelfstandiger willen zijn. Ik zit bijna aan de grond. Een kriebelig en hard grasveld waar ik vandaan wil, maar het lukt me niet boven mezelf uit stijgen. Hij beslist namelijk wat er met mij gebeurt, niet ik. Hoe ik eruit zie, welke kleren en kleuren ik aanheb en hoe ik me moet gedragen naar de rest toe. Het is nooit anders geweest en dus kamp ik vanaf mijn geboorte al met een onverdraagbare pijn, als naalden die mijn leven bedreigen. En alsof dat niet al erg genoeg is heeft hij twee weken geleden besloten dat ik grotere borsten nodig heb. En zo geschiedde mijn metamorfose. Een zware behandeling leidde tot een bevredigend resultaat, voor hem. Ik, ik had rust nodig, maar mijn met gelatineheuvels gevulde onderhuid benauwt me. Doet me beseffen dat vluchten van mijn leven niet kan. Dat mijn mening nooit zal tellen. Nu niet, nooit niet. Mijn leven is één grote onuitwisbare vlek.