Verrassing

Jona floepte het er allemaal in één keer uit, drie jaar aan opgekropte woede. Een waarheidsinval die recht door de voordeur naar binnen raasde.  

“Rot toch op met je gezeik”, raasde hij. "Ik ben het helemaal zat met jou. Dit is niet goed en dat is niet goed. Wat is er dan ooit wel goed?".

Isabel keek haar tafeluitzicht verbijsterd aan, als een gek ging het tekeer. Ze kon niet geloven dat dit juist haar overkwam na wat hij haar had aangedaan. Ze voelde zich voor schut gezet. Het gevolg van een bodemruzie die nooit zover had mogen komen. Zeker niet in het bijzijn van al haar vrienden en familie.

“Ik regel dit hele feest voor jou, speciaal voor jou. En wat krijg ik er voor terug? Niets, helemaal niets. Opnieuw alleen maar gezeik”, ging hij snakkend naar adem verder.

Zweetparels stonden op zijn voorhoofd, zijn handen lagen vertwijfeld met de palm naar boven op tafel.

Er viel een doodse stilte. Vrienden en familie verzamelden zich geleidelijk, maar erg ongemakkelijk rondom de zithoek. Isabel stond op, nam het uitgepakte pakket dat voor haar op tafel lag mee en liep om de tafel heen naar Jona toe.

“Begrijp je het dan echt niet?” vroeg Isabel verbaasd. ‘’Ik vroeg je om een Hermes Birkin. En wat krijg ik van je? Een Prada! Serieus Jona, een Prada? Ben je niet goed bij je hoofd of zo?’’