Getekend voor het leven

Mijn lichaam, mijn prachtige lichaam. Perfect van begin tot eind. Al jaren onveranderd. Precies zoals hij mij geschetst had. Mijn lederhuid strak, mijn bovenbenen voluptueuze strepen en mijn haar inktzwart. Hij heeft mij tot leven gebracht en sindsdien wijk ik niet van zijn zijde. Ik ben zijn versiersel, maar toch had ik anders in het leven willen staan, zelfstandiger willen zijn. Ik zit bijna aan de grond. Een kriebelig en hard grasveld waar ik vandaan wil, maar het lukt me niet boven mezelf uit stijgen. Hij beslist namelijk wat er met mij gebeurt, niet ik. Hoe ik eruit zie, welke kleren en kleuren ik aanheb en hoe ik me moet gedragen naar de rest toe. Het is nooit anders geweest en dus kamp ik vanaf mijn geboorte al met een onverdraagbare pijn, als naalden die mijn leven bedreigen. En alsof dat niet al erg genoeg is heeft hij twee weken geleden besloten dat ik grotere borsten nodig heb. En zo geschiedde mijn metamorfose. Een zware behandeling leidde tot een bevredigend resultaat, voor hem. Ik, ik had rust nodig, maar mijn met gelatineheuvels gevulde onderhuid benauwt me. Doet me beseffen dat vluchten van mijn leven niet kan. Dat mijn mening nooit zal tellen. Nu niet, nooit niet. Mijn leven is één grote onuitwisbare vlek. 

Dubbel verdriet

Justyna: Hallo, met mevrouw Sliwa. … Ja, daar spreekt u mee.

(Lange stilte)

Justyna: Wat? Wat bedoelt u?

(Korte stilte)

Justyna: Ik, ik kan het niet geloven. Dit moet ik even tot me door laten dingen. Ik bel u later terug.

Rafal: Lieverd wat is er aan de hand, wie had je aan de telefoon?

Justyna (huilend): Ik..had..het..New Yorkse..mortuarium..aan de telefoon.

Rafal: Huh, wat dan? Waarom?

Justyna (huilend): Aleksander

Rafal: Aaah lieverd kom hier.

Justyna: Nee Raf, wacht! Laat me even uitpraten. Misschien moet je even gaan zitten. Ga maar even zitten. Wil je wat drinken of iets, iets te eten?

Rafal: Ina, wat is er allemaal aan de hand? Doe eens even rustig, Haal even adem en vertel me wat er aan de hand is.

Justyna: Ok wacht! Ik weet gewoon niet hoe ik je dit moet zeggen. Ik kan het gewoon niet geloven.

Rafal: Begin bij het begin, wat zei diegene aan de telefoon tegen je.

Justyna: ze zei dat…dat de baby die wij 2 weken geleden hebben begraven niet onze Aleksander was.

Rafal (fluisterend/verontwaardigd): Wat?

Justyna: Er zijn twee lijkjes verwisseld, in het mortuarium en (huilend) we hebben het verkeerde lijkje begraven Raf. Het was niet onze zoon, onze zoon ligt begraven in New York.

Rafal: Maar..dat is onmogelijk. Hoe is dat mogelijk?

Justyna: De lijkschouwer, meneer Bakas, heeft gister bekend dat hij de twee lijkjes heeft verwisseld.

Rafal: Dat meen je niet, Dit kan niet waar zijn. Waarom doet iemand zoiets?

Justyna: Ik weet het niet. Ze zei iets over dezelfde namen ofzo, dat de twee lijkjes ongeveer dezelfde namen hadden en door de war zijn gehaald.

Rafal: Hoe kunnen ze ons dit aandoen, na alles wat we hebben doorgemaakt. Wat is dat voor een mongool! Ik, ik doe die man wat als..

Justyna (doorbreekt Rafal): Alsjeblieft Rafa, rustig.

Rafal: Nee Ina, hoe kan ik nu rustig blijven. We hebben net 2 weken geleden onze doodgeboren Aleksander begraven en nu blijkt dat allemaal schijn te zijn.

Justyna: Ja..allemaal schijn.

Rafal: Hebben ze enig idee hoe wij ons voelen? Weet je wel wat dit betekent.

(stilte)

Rafal: Dit betekent dat we onze zoon opnieuw moeten begraven. En iemand anders zoon moeten opgraven

Justyna: Ik weet het..

(stilte)

Rafal: Ik ga dit niet trekken.

Justyna: Ik ook niet lieverd, ik kan het niet bevatten. Dit is verschrikkelijk

Rafal: Ik weet het niet hoor lieverd.

Justyna: Wat weet je niet?

Rafal: Gaan we dit echt doen?

Justyna: Hoe bedoel je gaan we dit echt doen?

Rafal: Willen we dat hele proces nog een keer doormaken?

Justyna: Raf! Er ligt iemand anders kind in het graf van onze zoon!

Rafal: Ik weet het lieverd, maar denk even na over hoeveel verdriet het ons heeft gedaan. Het overvliegen naar Polen, de begrafenis, de emotionele verwerking..willen we weer van begin af aan beginnen?

Justyna: Hoe kan je dat nou zeggen? Hoe kan ik het verlies van onze zoon verwerken wetende dat het één grote leugen is. Wetende dat onze zoon helemaal niet dicht bij ons is, hij ligt in New York.

Rafal: Zo moet je niet denken. Waarom kunnen we het niet zo laten? We komen er wel uit. Ik wil dit vergeten en doorgaan. We hebben al genoeg meegemaakt.

Justyna: Wiens kind hebben wij eigenlijk wel niet begraven dan? Dit geloof je toch niet?

Rafal: Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik dit misschien niet had willen weten. Ik wil verder kunnen gaan met ons leven, samen.

Justyna: Wij hebben hun zoon begraven. Hun zoon. Ik ga het mortuarium terugbellen, ik wil weten wat de volgende stappen zijn.

Rafal: Nee ina, niet doen. Misschien moeten we even niets van ons laten horen.

Justyna: Maar..Ik wil mijn zoon hier hebben, bij ons. Ik wil hem de begrafenis geven die we voor hem hadden uitgedacht, ik wil naar zijn graf kunnen als ik dat nodig heb. Ik wil hem hier, bij mij.

Rafal: Hij is bij ons. Hij heeft de begrafenis gekregen die hij verdiende. Je kan naar zijn graf als je dat nodig hebt. Er is niets verandert.

Justyna. Niet waar. Waarom pak jij toch altijd de makkelijkste weg, net als bij je andere zoon.

Rafal: Laat hem erbuiten. Hij heeft hier niets mee te maken. We moeten hier samen uit zien te komen.

Justyna: Hoe kan jij van mij vragen net te doen alsof ik dit niet heb gehoord. Ik wil dat je hier door het lint gaat, schreeuwt, verdrietig bent, gek wordt van frustratie, net als ik, samen met mij. Maar het lijkt wel alsof het je helemaal niets doet.

Rafal: Dat zie je verkeerd.

Justyna: Waarom doe je dan zo?

Rafal: Ik probeer ons te beschermen voor nog meer verdriet, waarom zie je niet dat dit het beste voor ons is?

Justyna: Maar dat is het niet, dit is verkeerd.

Rafal: Ik ga even een luchtje scheppen. Zet het van je af Ina.

Justyna: Ja loop maar weer weg. Daar ben je zo goed in. Egoïst dat je bent.